فلسفه معنا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
وَعَلَّمَ ءَادَمَ ٱلْأَسْمَآءَ كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى ٱلْمَلَٰٓئِكَةِ فَقَالَ أَنۢبِـُٔونِى بِأَسْمَآءِ هَٰٓؤُلَآءِ إِن كُنتُمْ صَٰدِقِينَ
سپس علم اسماء [= علم اسرار آفرینش و نامگذاری موجودات] را همگی به آدم آموخت. بعد آنها را به فرشتگان عرضه داشت و فرمود: «اگر راست می‌گویید، اسامی اینها را به من خبر دهید!»
آیه 31 سوره بقره
عبارت محوری
وَعَلَّمَ ءَادَمَ ٱلْأَسْمَآءَ كُلَّهَا
بیان مطلب علمی
معنا از عالم علواست. به این معنا که تصدیق معانی امری مجرد است. ولی تصور آن تصدیق (صورت آن معنا) امری زمینی است. اسم ها در زمین اند اما علم به معانی اسماء، من عندالله است:صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی.
برای مطالعه بیشتر در این زمینه می توان به منابع علم معرفه النفس (در آثار مرحوم علامه حسن زاده آملی (ره) و مرحوم ملاصدرا (ره) مراجعه نمایید.