نقش کوه‌های بلند در ایجاد بارندگی از منظر قرآن و علم
چکیده
برخی محققان اعجاز علمی قرآن دربارۀ آیه 27 سوره مرسلات، (وَ جَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسىَِ شَامِخَاتٍ وَ أَسْقَيْنَاكمُ مَّاءً فُرَاتًا)، با توجه به اشاره صریح قرآن به کوه‌های بلند (رَوَاسىَِ شَامِخَات) و اشاره ضمنی به باران (مَّاءً فُرَاتًا)، بیان داشته‌اند از آن‌جا که بارندگی در سطح جهانی به کمک بادها صورت می‌گيرد و سلسله کوه‌های بلند نقـش اصلی در روند شکل‌گیری بادها ایفا می‌کند. این آیه از مصادیق اعجاز علمی قرآن به‌شمار می‌رود. از این‌رو، در نگارش حاضر، به هدف بررسی صحّت این ادّعا، به کنکاش در دو وادی قرآن و علم پرداخته خواهد شد.
از دیدگاه علمی واژه بارندگي در مفهوم ريزش آب مايع، کريستال‌هاي يخ يا مخلوطي از اين دو بر سطح زمين به‌کار گرفته می‌شود. عوامل مختلفی در شکل‌گیری بارش‌ها و نزولات جوّی مؤثر است که از جمله مهمترین آنها میتوان به عامل رطوبت، هسته‌های تراکم ابر و مهمترین عامل جابه‌جایی رطوبت، یعنی جریان باد اشاره نمود. در نواحي کوهستاني عوامل مختلفي که مهمترين آنها باد است، موجب صعود هوا در امتداد دامنۀ کوه ميشوند. با کاهش دمای هوا در حین صعود و رسیدن آن به نقطه شبنم در اینگونه مناطق، پديده تراکم و تشکيل ابر رخ ميدهد که خود می‌تواند زمینه‌ساز بارش در مناطق مرتفع و شکل‌گیری بارش‌های کوهستانی باشد. همچنین با توجه به جریان نزولات جوّی در جهت شیب‌های محیطی، همواره میتوان امتداد یافتن منابع آب سحطی را از ارتفاعات به سمت مناطق پست شاهد بود که خود تأییدی است بر نقش کوه‌ها در تأمین آب مورد نیاز برای شکل‌گیری حیات بر سطح زمین، اما مطمئناً آب جریان یافته از ارتفاعات تنها منابع آب در دسترس نیست.
از منظر دیگر، در معنای لغوی ریشه «ر-س-و» میتوان ویژگی‌های ثبات و استواری و برافراشتگی را برای کوه محتمل دانست و همچنین، تقدّم ذکر کوه بر باران (آب گوارا) را میتوان اشارۀ قرآن به وجود رابطه میان کوه و بارندگی به‌شمار آورد.
مقدمه
در آیه 27 سوره مرسلات، ﴿وَ جَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسىَِ شَامِخَاتٍ وَ أَسْقَيْنَاكمُ مَّاءً فُرَاتًا﴾ (و كوه‌هاى بلند در آن نهاديم و به شما آبى گوارا نوشانيديم) به دو نعمت از نعمت‌های الهی تصریح شده است. نخست، به قرار گرفتن کوه‌های بلند بر روی زمین و سپس، به وجود آبی گوارا برای نوشیدن اشاره شده است.
گفتنی است انتخاب نام مرسلات براى اين سوره به تناسب نخستين آيه اين سوره است ﴿وَ الْمُرْسَلَاتِ عُرْفًا﴾ . موضوع اصلی اين سوره، مسائل مربوط به قيامت و تهديد و انذار دروغگویان و انكارکنندگان است. در ابتدی سوره بعد از ذكر سوگندهايى، از قيامت و حوادث سخت رستاخيز خبر مى‌دهد. در مرحله بعد، سرگذشت غم‌انگيز اقوام گنهكار پيشين و سپس، گوشه‌اى از ويژگي‌هاى آفرينش انسان و قسمتى از مواهب الهى در زمين و آنگاه، عذاب تكذيب‌كنندگان را شرح مى‌دهد. در بخشى از سوره نیز به نعمت‌هاى بهشتى اشاره نموده است [۱].
عبدالمجید الزندانی در مقاله‌ای با عنوان اعجاز علمی قرآن در مورد کوه‌ها می‌نویسد توزيع بارندگی در سطح جهانی به کمک بادها صورت می‌گيرد و سلسله کوه‌های بلند نقـش اصلی در روند شکل‌گیری بادها ایفا می‌کند. وی معتقد است کوه‌هـا جـريان بـادهـا را بـه چندين ناحيه بزرگ تـقـسيم می‌کنند. همچنین بخار برخاسته از آب‌های زمين با کوه‌های بلند برخورد می‌کند و چنانچه کوه سرد باشد، بخارها جمع شده و به جريان‌های آب تبديل می‌شود و سرچشمه آب‌رسانی به مناطق ديگر می‌شود. همين‌طور کوه‌های بلند موجب می‌شوند بادها رو به بالا بوزند و چنانچه بادها سرد بوده و بخار آب با خود داشته باشند، بخار، متراکم شده و ابر تشکيل می‌دهد و می‌بارد. به اين ترتيب، وی معتقد است، چنانکه آيه مطرح نموده، کوه‌های بلند در رسيدن آب و باران به مردم نقش دارند.
بدیهی است، کوه‌ها علاوه بر مشارکت در تشکیل ابر و ایجاد باران، در حرکت و جابه‌جایی آب‌ها نیز مؤثرند. از نقطه نظر علمی نیز ارتفاعات و مناطق کوهستانی یکی از عوامل اصلی دخیل در صعود رطوبت و شکل‌گیری بارش به‌شمار می‌آیند و آب‌های سطحی ناشی از نزولات جوّی عموماً در جهت شیب زمین، یعنی از مناطق مرتفع به سمت مناطق پست به حرکت در می‌آیند [۲].
نیازمندشیرازی نیز در زمینه اعجاز قرآن، در مطلبی با عنوان «حرکت زمین و عمل کوه‌ها در تصفیه آب‌ها» بیان داشته با توجه به عطف جمله ﴿جَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسىَِ شَامِخَاتٍ﴾ با حرف عطف واو به جمله ﴿وَ أَسْقَيْنَاكمُ مَّاءً فُرَاتًا﴾، کوه‌ها در تصفیه آب‌ها دخالت دارند [۳].
کوه‌ها مخازن بزرگ ذخیره آب بر روی زمین هستند؛ چه از نظر برف و یخچال‌های طبیعی، چه منابع آب درون کوه‌ها. شاید به‌همین دلیل است که در این آیه پس از نام بردن از کوه‌ها، بلافاصله به نعمت وجود آب‌های بسیار گوارا اشاره شده است.
همچنانکه امام صادق (ع) نیز دربارۀ فوايد كوه‌ها و ذخیره‌سازی آب فرمودند: اى مفضّل! به اين كوه‌ها كه از سنگ و خاك پديد آمده، بنگر. غافلان کوه‌ها را زايد و بى‌حاصل مى‌شمرند، حال آنكه سود فراوان دارند. از فواید کوه‌ها آنکه برف، بالاى كوه‌ها مى‌نشيند تا کسانی كه به آن نیاز دارند، از آن بهره برند و از آنچه كه ذوب مى‌شود، چشمه‌ساران پر آب مى‌جوشد؛ ... .
از این‌رو، به قصد واکاوی ادعّای طرح‌شده درخصوص نقش کوه‌ها، چه در ایجاد بارندگی و چه در تصفیه آب‌ها، به تأمل در تعبیر «رَوَاسىَِ شَامِخَاتٍ» و درک ارتباط آن با مفهوم «أَسْقَيْنَاكمُ مَّاءً فُرَاتًا» پرداخته می‌شود؛ آنگاه صحّت این ادعّا از منظر دانش هواشناسی نیز تحلیل می‌گردد.
1. بارش از منظر علم
بارندگي عبارت است از ريزش آب مايع، کريستال‌های يخ و يا مخلوطي از اين دو بر سطح زمين. قطره‌هاي مايع و کريستال‌هاي يخ و به‌طور کلي تمامي ذرات جامد و مايع موجود در جو توسط نيروي جاذبه به‌سمت زمين کشيده ميشوند. ارسطو، معتقد بود که اگر گرمایی که پیوسته از زمین بر می‌خیزد، و موجب ایجاد بخار و برخاستن رطوبت می‌شود، به دلیلی قطع شود، آنگاه بخار سرد شده متراکم می‌شود و به صورت آب در می‌آید. از سوی دیگر او معتقد بود، هنگامی که ابرها در یک نقطه جمع می‌شوند و سرما در آنها نفوذ می‌کند، آب تشکیل می‌شود و بخار خشک را سرد می‌کند. بنابراین از دید این فیلسوف یونانی، شکل گیری باران، موجب قطع جریان باد می‌شود و در پی توقف باد، به دلایلی که ذکر شد، باران خواهد بارید. وی در توجیه این نظریه چنان بیان می‌کند که چون بخار، بی‌وقفه، ولی با شدت‌ها و مقادیر متفاوت، پدید می‌آید، در هر فصلی به مقتضای طبیعت آن فصل، پیوسته ابر و باد تشکیل می‌شود. ولی چون گاه بخار تر فراوان‌تر است و گاه بخار خشک و دخانی، بعضی سال‌ها بارانی و تر و بعضی سال‌ها بادی و خشک است [۴].