پرورش و رشد دانه

از شبکه نخبگان و قرآن‌کاوی
نسخهٔ تاریخ ‏۳ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۰۵ توسط Hosna (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{QFrame|Surah=22|Ayah=5}} بی‌قاب|وسط =بیان ایده= مفسرانی...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِن كُنتُمْ فِى رَيْبٍ مِّنَ ٱلْبَعْثِ فَإِنَّا خَلَقْنَٰكُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِن مُّضْغَةٍ مُّخَلَّقَةٍ وَغَيْرِ مُخَلَّقَةٍ لِّنُبَيِّنَ لَكُمْ وَنُقِرُّ فِى ٱلْأَرْحَامِ مَا نَشَآءُ إِلَىٰٓ أَجَلٍ مُّسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوٓا۟ أَشُدَّكُمْ وَمِنكُم مَّن يُتَوَفَّىٰ وَمِنكُم مَّن يُرَدُّ إِلَىٰٓ أَرْذَلِ ٱلْعُمُرِ لِكَيْلَا يَعْلَمَ مِنۢ بَعْدِ عِلْمٍ شَيْـًٔا وَتَرَى ٱلْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَآ أَنزَلْنَا عَلَيْهَا ٱلْمَآءَ ٱهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنۢبَتَتْ مِن كُلِّ زَوْجٍۭ بَهِيجٍ
ای مردم! اگر در رستاخیز شک دارید، (به این نکته توجّه کنید که:) ما شما را از خاک آفریدیم، سپس از نطفه، و بعد از خون بسته شده، سپس از «مضغه» [= چیزی شبیه گوشت جویده شده‌]، که بعضی دارای شکل و خلقت است و بعضی بدون شکل؛ تا برای شما روشن سازیم (که بر هر چیز قادریم)! و جنین‌هایی را که بخواهیم تا مدّت معیّنی در رحم (مادران) قرارمی‌دهیم؛ (و آنچه را بخواهیم ساقظ می‌کنیم؛) بعد شما را بصورت طفل بیرون می‌آوریم؛ سپس هدف این است که به حدّ رشد و بلوغ خویش برسید. در این میان بعضی از شما می‌میرند؛ و بعضی آن قدر عمر می‌کنند که به بدترین مرحله زندگی (و پیری) می‌رسند؛ آنچنان که بعد از علم و آگاهی، چیزی نمی‌دانند! (از سوی دیگر،) زمین را (در فصل زمستان) خشک و مرده می‌بینی، اما هنگامی که آب باران بر آن فرو می‌فرستیم، به حرکت درمی‌آید و می‌روید؛ و از هر نوع گیاهان زیبا می‌رویاند!
آیه 5 سوره حج

بیان ایده

مفسرانی همچون زمخشری و طبری معنی لغوی «هامدة» را در نظر گرفته و معنی "أرض هامدة" را زمینی خشک که در آن گیاه و نباتی نیست، گفته‌اند. در این آیه، مراد از "ماء" باران است. مفسران با توجه به مرجع ضمیر در «اهتزت» - که الارض است- بر آنند که در اثر نزول باران، زمین حرکت می‌کند و لازم است که این حرکت، حرکتی شدید باشد تا در اثر آن، گیاهانی که به صورت بالقوه در دل زمین پنهان شده‌اند و به شکل دانه‌های ریزند، نیز به حرکت درآیند. در مرحله بعد، زمین كه در اثر نزول باران سیراب شده، باد می‌کند و برآمده می‌گردد. آنگاه، به وجود آمدن فضا‌های خالی در بین ذرات خاک باعث می‌شود دانه‌ای که در اثر حرکت خاک به حرکت افتاده، با آب و هوایی که به آن می‌رسد، رشد خود را آغاز کرده و تبدیل به گیاهي زیبا شود.

چون سیاق آیه درباره رستاخیز است، قرآن با دو مثال برای مردم، جلوه‌ای از رستاخیز را نشان می‌دهد و دو دلیل محکم و منطقی برای اثبات معاد جسمانی را مطرح می‌کند (مکارم شیرازی،14/17) تا اگر شک و شبهه‌ای در مورد رستاخیز است، بر طرف گردد. مثال اول در رابطه با خلقت خود انسان است و در مثال دوم برای بیان جلوه‌ای از رستاخیز، قرآن به زمین پژمرده و خشک اشاره كرده است. قرآن می‌خواهد صحنه‌های معاد را که مردم در همین زندگی دنیا با آن سر و کار دارند و پیوسته با چشم خود می‌بینند و از آن غافلند، تشریح کند تا بدانند زندگی پس از مرگ نه تنها امر غیر ممکنی نیست، بلکه دائماً صحنه‌های مشابه آن را در زندگی روزمره با چشم خود مشاهده می‌کنند (همو/14/18).

با توجه به مطالب ذکر شده، برخي از محققاني كه در زمینه اعجاز قرآن فعالیت می‌كنند، بر اين باورند كه با نازل شدن آب بر زمین، زمین به جنبش در می‌آید، پرورده می‌شود و می‌رویاند. گفته‌اند كه در خاک دانه‌های بسیار ریزی وجود دارد که ما آنها را نمی‌بینیم. قطر آنها تقريباً 3 هزارم میلیمتر است. هر کدام از آنها از معادن مختلف تشکیل شده‌اند و شکل هر یک از آنها به شکل صفحه صفحه (لایه لایه) بر روی هم است. از آنجا که دانه‌ها از معادن مختلف تشکیل شده‌اند، با بارش باران بر آنها، صفحه‌ها بار الکتریسیته مختلف به خود می‌گیرند و این باعت ایجاد جنبش صفحه‌ها شده و جنبش آنها باعث نفوذ آب میان آنها می‌گردد. سپس دانه‌ها با مواد غذایی درون خود که از مادر به ارث برده‌اند، پرورده می‌شوند و می‌رویند.

بررسی لغوی و تفسیری

کلمات اصلی

  • هَامِدَة: خشک؛ الارض الهامده به معنی زمین بی گیاه (راغب اصفهانی، ص845)
  • اهْتَزَّتْ: از ه-ز-ز، به معنی تحریک شدید (همو، ص840)
  • رَبَتْ: از ر- ب- حرف معتل، به معنی زياد شدن، افزايش يافتن، رشد يافتن (همو، ص340)
  • أَنبَتَتْ: از ن- ب- ت به معنی رویید، از خاک سربرآورد (همو، ص787).
  • زَوْجٍ: هر قرینی از حیوانات و غیر آن (همو، ص ۳۸۴)
  • بَهِيجٍ: از ب- ه- ج، به معنی سرور و نیکویی و زیبایی (ابن فارس، 1/ 308)