خداوند از ميان مخلوقات، از مهمترين پديده جهان خلقت و گل سرسبد آفرينش يعنى «انسان» یاد كرده و آفرينش او را بازگو می کند و میفرمايد: "خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَق". "منظور از "انسان" جنس بشر است كه از راه تناسل پديد مىآيد (طباطبایی،20/323). "علق" در اصل به معنى چسبيدن به چيزى است و لذا به خون بسته و همچنين به زالو كه براى مكيدن خون به بدن میچسبد، "علق" گفتهاند. از آنجا كه نطفه بعد از گذراندن دوران نخستين درعالم جنينی به شكل قطعه خون بسته چسبنده به ظاهر كم ارزش در مىآيد، مبدأ آفرينش انسان را در اين آيه همين موجود ناچيز میشمرد تا قدرت نمایى عظيم پروردگار روشن شود كه از موجودى چنان بیارزش مخلوقى چنين با ارزش آفريده است.
بعضى نيز گفتهاند: منظور از علق در اينجا گل آدم است كه آن هم حالت چسبندگى داشت. گاه "علق" را به معنى موجود "صاحب علاقه" دانستهاند كه اشارهاى به روح اجتماعى انسان است و علقه آنها به يكديگر را كه در حقيقت پايه اصلى تكامل بشر و پيشرفت تمدنهاست، نشان میدهد. بعضى نيز "علق" را اشاره به "نطفه نر" (اسپرم) ميدانند كه شباهت زيادى به زالو دارد كه به سوى نطفه زن در رحم پيش میرود و به آن میچسبد و از تركيب آن دو نطفه كامل انسان به وجود میآيد (مکارم شیرازی، 27/156).
بررسی لغوی و تفسیری
کلمات اصلی
عَلَقٍ: جمع "علقه"به معنی لختة خون، زالو (راغب اصفهانی، ص579)
ای مردم! اگر در رستاخیز شک دارید، (به این نکته توجّه کنید که:) ما شما را از خاک آفریدیم، سپس از نطفه، و بعد از خون بسته شده، سپس از «مضغه» [= چیزی شبیه گوشت جویده شده]، که بعضی دارای شکل و خلقت است و بعضی بدون شکل؛ تا برای شما روشن سازیم (که بر هر چیز قادریم)! و جنینهایی را که بخواهیم تا مدّت معیّنی در رحم (مادران) قرارمیدهیم؛ (و آنچه را بخواهیم ساقظ میکنیم؛) بعد شما را بصورت طفل بیرون میآوریم؛ سپس هدف این است که به حدّ رشد و بلوغ خویش برسید. در این میان بعضی از شما میمیرند؛ و بعضی آن قدر عمر میکنند که به بدترین مرحله زندگی (و پیری) میرسند؛ آنچنان که بعد از علم و آگاهی، چیزی نمیدانند! (از سوی دیگر،) زمین را (در فصل زمستان) خشک و مرده میبینی، اما هنگامی که آب باران بر آن فرو میفرستیم، به حرکت درمیآید و میروید؛ و از هر نوع گیاهان زیبا میرویاند!
سپس نطفه را بصورت علقه [= خون بسته]، و علقه را بصورت مضغه [= چیزی شبیه گوشت جویده شده]، و مضغه را بصورت استخوانهایی درآوردیم؛ و بر استخوانها گوشت پوشاندیم؛ سپس آن را آفرینش تازهای دادیم؛ پس بزرگ است خدایی که بهترین آفرینندگان است!
او کسی است که شما را از خاک آفرید، سپس از نطفه، سپس از علقه (خون بسته شده)، سپس شما را بصورت طفلی (از شکم مادر) بیرون میفرستد، بعد به مرحله کمال قوّت خود میرسید، و بعد از آن پیر میشوید و (در این میان) گروهی از شما پیش از رسیدن به این مرحله میمیرند و در نهایت به سرآمد عمر خود میرسید؛ و شاید تعقّل کنید!