واژه خدا در زبانهای آریایی-عربی

قُلِ ٱدْعُوا۟ ٱللَّهَ أَوِ ٱدْعُوا۟ ٱلرَّحْمَٰنَ أَيًّا مَّا تَدْعُوا۟ فَلَهُ ٱلْأَسْمَآءُ ٱلْحُسْنَىٰ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَٱبْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا

بگو: ««اللّه» را بخوانید یا «رحمان» را، هر کدام را بخوانید، (ذات پاکش یکی است؛ و) برای او بهترین نامهاست!» و نمازت را زیاد بلند، یا خیلی آهسته نخوان؛ و در میان آن دو، راهی (معتدل) انتخاب کن!

آیه 110 سوره اسراء

عبارت محوری

قُلِ ٱدْعُوا۟ ٱللَّهَ أَوِ ٱدْعُوا۟ ٱلرَّحْمَٰنَ أَيًّا مَّا تَدْعُوا۟ فَلَهُ ٱلْأَسْمَآءُ ٱلْحُسْنَىٰ

نکته علمی

الله = ال + اله = ال+ ال+ اه

اهوراء = اه+ وراء

یهوه = ی + اه+ اوه

براهما = بر + اه+ ما

خدا = خد + اه

آشه = آش + اه

میترا = میتره = میتر+ اه

یاماها = یام + اه + ا

به نظر می رسد که واژه "خدا" یا الفاظ مرتبط با آن، در زبان ادیان اقوام آریایی-عربی، دارای زیرواژه مشترک "اه" است.

دو نکته این گونه ممکن است تقویت شود که:

1- افتراق زبانی ایرانیان و اعراب و ژاپنی ها و هندیان و سرخپوستان سو Sioux، متاخر است (مثلا در 4000 سال اخیر رخ داده است) و هم ریشگی متقدم ایشان (مثلا در 5000 سال پیش) وجود داشته است.

2- بن واژه "اه" از نظر الهیاتی در زبان های آریایی-عربی مهم است.

یک حدیث مرتبط

«قَالَ حَدَّثَنِی جَعْفَرُ بْنُ یَحْیَى الْخُزَاعِیُّ عَنْ أَبِیهِ قَالَ دَخَلْتُ مَعَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع عَلَى بَعْضِ مَوَالِیهِ یَعُودُهُ فَرَأَیْتُ الرَّجُلَ یُکْثِرُ مِنْ قَوْلِ آهِ فَقُلْتُ لَهُ یَا أَخِی اذْکُرْ رَبَّکَ وَ اسْتَغِثْ بِهِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ آهِ اسْمٌ مِنْ أَسْمَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ قَالَ آهِ فَقَدِ اسْتَغَاثَ بِاللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى‏»

راوی می‌گوید: همراه امام صادق(ع) به عیادت یکى از دوستان و پیروانش رفته بودم، آن بیمار را دیدم که پشت سر هم «آه» می‌کشید، به او گفتم که اى برادر من، (به جای آنکه آه بکشی) پروردگارت را بخوان و به او استغاثه نما، امام صادق(ع) (با شنیدن سخن من) فرمود: آه نامى از نام‌هاى خداى عز و جل است، پس کسى که آه بکشد گویا به خداى تبارک و تعالى استغاثه نموده است.